Czynem nieuczciwej konkurencji jest przekazanie, ujawnienie lub wykorzystanie cudzych informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa albo ich nabycie od osoby nieuprawnionej, jeżeli zagraża lub narusza interes przedsiębiorcy.

Ustawa definiuje pojęcie tajemnicy przedsiębiorstwa jako nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności.

Zgodnie ze stanowiskiem przedstawicieli doktryny, informacja wejdzie do domeny publicznej (stanie się publiczna) nie tylko wtedy, gdy zostanie ujawniona w pełnym zakresie, ale także wtedy, gdy zostanie ujawniona tylko część danych, która pozwala jednak na stworzenie rozwiązania ucieleśniającego chronioną informację

Jeżeli zatem wycieknie część informacji, na podstawie której inne osoby domyślą się już co do reszty know how firmy, to już możemy mówić o ujawnieniu tajemnicy przedsiębiorstwa.

Istotne jest, iż na przedsiębiorcy ciąży obowiązek ochrony informacji niejawnych w firmie. Z ochroną tajemnicy przedsiębiorstwa będziemy mieli do czynienia tylko wtedy, gdy przedsiębiorca podjął określone działania faktyczne w celu chronienia swoich tajemnic. Wprawdzie zabezpieczenie informacji następuje również wtedy, gdy informacja jest chroniona prawnie (np. poprzez zawarcie umów o poufność), jednak zawsze potrzebne jest nawet najskromniejsze zabezpieczenie techniczne.

Informacje niejawne nie mogą być zatem wyłożone w miejscu publicznie odstępnym dla pracowników firmy, nawet jak ci mają podpisane umowy o poufności.

Ażeby rozpatrywać tajemnicę przedsiębiorstwa w aspekcie ustawy o nieuczciwej konkurencji, to informacja podlegająca ochronie musi mieć przynajmniej minimalną wartość gospodarczą. Oznacza to że ich wykorzystanie przez innego przedsiębiorcę zaoszczędzi mu wydatków lub zwiększy zyski.

Kto jest zobowiązany do zachowania poufności w firmie?

– zdolność deliktową na gruncie art. 11  u.z.n.k. ma każdy podmiot, a więc zarówno przedsiębiorcy, jak i osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami

w tym:

Czy trzeba wykazać winę podmiotu który ujawnił tajemnicę przedsiębiorstwa czy wystarczy samo wykazanie bezprawności czynu?

Ustalenie naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa nie jest uzależnione od winy sprawcy, lecz od stwierdzenia bezprawności działania naruszyciela, tj. od jego sprzeczności z prawem lub dobrymi obyczajami. Jak zauważył Sąd Apelacyjny w Gdańsku w orzeczeniu z dnia 12 lipca 1994 r. (sygn. I ACr 477/94, OSA 1994, z. 10, poz. 57): „określenie „nieuczciwa” w rozumieniu cytowanych przepisów, zasadniczo nie oznacza ani winy sprawcy w rozumieniu czynów niedozwolonych, ani choćby moralnie nagannej złej woli sprawcy”. Bezprawność cechuje się zatem „czystym obiektywizmem”, tzn. „przy jej ustaleniu podlega rozważeniu kwestia w jakim stosunku pozostaje czyn względem obowiązującego porządku prawnego czy jest z nim zgodny czy niezgodny”

Ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa wspomagają oprócz omawianego art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji także inne artykuły tej ustawy. Pośrednią ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa zapewnia klauzula generalna przewidziana w art. 3 u.z.n.k. (omówiona już we wcześniejszych wpisach). Kolejną podstawą ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa są przepisy ustawy poświęcone przekupstwu handlowemu zawarte w art. 12 u.z.n.k.